Mgła w Mieście Pajacyków

We mgle mieszkają pajacyki. Dobre miejsce sobie wybrały. Takie jasne. Tak bardzo jasne, że w tej jasności, aż nic nie widać. Ale one widzą wszystko, również to, czego zobaczyć nie można. 

We mgle ukryte jest mgliste drzewo - spotkałam je na samym początku mglistej drogi - to drzewo to miejsce spotkań pajacyków. Przy tym drzewie podejmowane są najważniejsze pajacykowe decyzje.

Pajacyki widzą we mgle światło. 

Mogą je zbierać jak kwiaty na łące, a potem rozsiewać na ludzki świat. To światło to śmiech 

i radość. Bo pajacyki są bardzo radosne, właśnie 

z powodu tego światła.

Ja nie mogę nic widzieć we mgle. Moje oczy widzą tylko białą dziurę, bez światła. A pajacyki widzą światło i śmieją się. Czasami coś je zdziwi, wtedy też mają śmieszne miny.

Pajacyki we mgle widzą moje słowa - ja tylko mogę je słyszeć; widzą też marzenia - które ja mogę tylko przeżyć i myśli - których też nie 

mogę zobaczyć. Ale pajacyki to wszystko widzą.

Teraz ja też mogę widzieć - tak jak pajacyki - światło we mgle. 

I to światło naprawdę daje siłę. Czuję się tak bardziej silna, nie bardzo silna, ale bardziej silna. Za każdym trudnym zakrętem jestem silniejsza.

 To światło naprawdę daje moc widzenia. Jeszcze trochę, a będę też widziała swoje słowa, myśli 

i marzenia. Teraz widzę to kolorowe światło we mgle, tak jak pajacyki. Ale ta mgła i jej kolorowe światło jest taka właśnie tutaj - w Mieście Pajacyków. Skąd ja wiem, czy będę widziała kolorowe światło we mgle w swoim mieście? Miasto Pajacyków to taki inny świat, niż ten ludzki. Bardziej bajkowy, rozmarzony i zabawny. Mój świat jest taki poważny i dorosły, taki... ludzki. Czy odnajdę mgłę z kolorowym światłem w ludzkim świecie?

Anna Podhorodecka